Slet

De eerste keer dat ik slet genoemd werd was ik 10 jaar oud. Meidenkleedkamer. Ik droeg namelijk een bh’tje. Had me kapot geschaamd dat ik er al een nodig had en zag er ineens veel ouder uit dan ik was. Daarna toen twee Franse jongens mijn vakantieliefde wilden zijn
en ik niet kiezen kon. (Putain, zeiden ze allebei, als we letterlijk gaan lopen doen. Terug in Nederland noemde de Winkler Prins me alsnog een slet.) Toen was het een volwassen collega. Zaterdagbaantje. Na sluitingstijd kleedde ik me om voor een feestje. Een zwarte fluwelen broek en een topje met blote buik. Ik had mezelf nog nooit eerder mooi gevonden. “Je ziet eruit als een slet”, zei de collega toen ze de garderobe in kwam lopen. Mijn hart brak. Die avond zoende ik vijf jongens om de verkeerde redenen. Er was de moeder van een vriendje die me de titel gunde omdat ik met kapotgescheurde panty’s liep. Kistjes eronder, schots ruitje erboven en een kapsel als Robert Smith van The Cure. Maar zij zag mijn smerige verlangens, blijkbaar. En hoe ik met mijn 15 jaar niets liever deed dan mannen verleiden. Oh, de meiden bij de kluisjes, waar ik elke dag langs moest. “Hoer!” En Robin, waar ik heimelijk verliefd op was en die alle meisjes getongd had, behalve mij. Jongens die ik niet kende noemden me zo. In mijn gezicht en achter mijn rug. En indirect voelde ik het elke keer dat een ander meisje geslutshamed werd en ik niet durfde te zeggen dat ik haar juist tof vond.
Voordat ik volwassen was had ik al zo vaak gehoord dat ik een slet was dat ik het zelf ging geloven. Dat mijn kleren kwetsende en intimiderende reacties rechtvaardigden, dat mijn gedrag immoreel was en dat alles wat ik voelde verkeerd was. Verliefdheid, opwinding, nieuwsgierigheid, alles leidde tot schaamte. Diepe schaamte. Oh, en er was nog die man, zo’n 40 jaar ouder dan ik, die me zou helpen. Hij heeft me nooit een slet genoemd en toch verliet ik zijn huis met het idee dat ik er zelf om had gevraagd.
Tegen de tijd dat ik vriendjes kreeg liet ik gebeuren wat zij met me deden. Ik probeerde zo veel mogelijk kleding aan te houden en zo min mogelijk te verlangen. Seks in mijn hoofd was altijd duizend keer spannender dan in het echt, maar ik zou niemand ooit vertellen wat ik dacht. Ik millimeterde mijn haar, droeg de jurken van mijn oma en overtuigde mezelf ervan dat geen man me ooit zou willen. Ik had geen idee van de lieve, leuke jongens die me van een afstandje bewonderden, maar dat pas jaren later durfden te zeggen.
Inmiddels ben ik bijna 40 en heb ik de schaamte afgeschud. Eindelijk. Ik kleed me zoals ik mooi vind, geniet van aandacht, heb een seksleven dat veel interessanter is dan alles wat ik vroeger fantaseerde en ben eindelijk trots op het meisje dat ik vroeger was. Met haar rare haar en gekke kleren. Ik durfde niet mooi te zijn, maar wel anders dan iedereen. Wat me spijt is dat mijn plezier me is ontnomen. Dat ik zorgelozer had kunnen zijn. Dat ik niet genoten heb van alle vlinders die mijn puberteit me bood. Dat ik twee decennia nodig had om mezelf leuk te gaan vinden. En het meest van alles dat ik nooit de slet ben geweest waar de buitenwereld me voor hield.