Er was nog zoveel dat ik wilde leren.
Niet wat moest of werd getoetst,
geen examens meer te halen,
maar mijn hart op.
Ik wilde weten wat de afstand was,
van Proxima Centauri tot de aarde,
de waarde van een lichtjaar kennen
en hoe een ster ontploft.
De belofte van nieuwe kennis,
trok aan mij.
Vrij van alles, wilde ik tot me nemen.
Niet verplicht of nodig voor een test,
ik wilde op mijn best zijn,
in wat mij echt nog interesseerde.
Ik leerde Zweeds,
steeds een beetje beter.
Jag älskar dig was het eerste dat ik zei.
Mijn uitspraak was nog niet bra än,
maar ’t gaf niet; ze hield ook van mij.
Er was nog zoveel dat ik wilde kennen,
kunnen ook, in kannen, kruiken, pannen.
Ik wilde koken voor twaalf man
en ze versteld doen staan.
Ik ben op les gegaan en waagde mij
later nog aan kunstgeschiedenis.
Ik leerde wat neoclassicisme is
en wat de renaissance.
Natuurlijk pakte ik ook nog Frans,
om Sartre in zijn eigen taal te lezen,
maar meer nog voor een zomerdag
op vakantie in Bretagne.
De lucht oranje, een terras,
mijn zelfbestelde glas
en de wetenschap dat ik me redden zou.
Ik vertrouw erop
dat het nooit te laat is,
iets nieuws te proberen en daarna weer.
Maar elke keer leerde ik meer,
dan waarvoor ik was gekomen.
Nieuwe mensen kennen
en wat nou strikt genomen
de betekenis van leerkracht is.
De Helderse Volksuniversiteit bestond 75 jaar. Het bestuur vroeg me iets te schrijven voor de docenten.