Ergens tussen cola
en het zuivelschap
(Nog voorbij ’t verse vruchtensap)
begon mijn hart opeens te bloeden.
Klaarlichte dag,
maar niemand die het zag,
gelukkig.
Ik zocht een manier
om te verschuilen
(Niet huilen. Niet huilen.)
en deed net of ik etiketten las.
(Door tranen heen
bevat alles te veel zout.)
Het drong al door mijn winterjas.
Stelpen moest ik,
voordat het aandacht trekken zou.
Mijn neus langs mijn mouw,
de Bonuskaart al in de hand.
“Dag mevrouw”, zei de cassiere.
Onbetaalbaar.
En ik legde mijn glimlach op de band.
Yanaika Zomer