Veraste

Voor niets komt de zon op. Dat zei ze.
En ik vroeg me af waarom ze de dag
zo zinloos achtte
dat ze mij
– grote vakantie, fantoomsandalen drukten na wat was beleefd –
moest vertellen dat
zons- en onze ondergang dezelfde waren.
Ik proefde het voor niets
en overwoog haar van alles te vertellen,
maar elk vers woord verkruimelde
tot het grijze grit dat zij in een vaas op de kast bewaarde.
Ik slikte happen stof en heus waar
dingen die vlak vóór mijn lippen nog een zekere zin leken,
maar ter plekke hun dichtheid verloren.
Ik kuchte er een paar op het Perzisch, dat de salontafel
behoedde voor kringen en wreef ze diep in het pool
voordat mijn oma ze zou zien.
Er moest iets zijn waarvoor de zon,
maar het waren niet de mensen wist ik
en de liefde vond ik toen al
kinderachtig klinken.
Heel misschien was het omdat ze…
maar mijn adem klapte om tot as en
oma snurkte al
zachtjes voor zich uit.

In april en mei van 2021 mocht ik deelnemen aan een poëziewerkplaats onder leiding van Ester Naomi Perquin. ‘Veraste’ was de eerste opdracht.

Geef een reactie