Pardon,
mag ik eventjes iets zeggen.
Ik spaar mijn stem, zie je,
tot ik mij bij uitzondering
in een hokje laat duwen
en hem pas daar weer zal verheffen,
dus ik houd het kort.
Wie het straks ook wordt,
weet dat ik kies voor jou.
(Óp een vrouw,
dat wel,
maar niet alleen voor mij.)
Omdat ik geloof dat jij
het harder nodig hebt dan ik.
Iemand die voor je zetelt.
Het gemiddelde bemiddeld,
mijn belangen ondervangen.
Ik spaar mijn stem dus
en luister.
Ik negeer de roeptoeters en oproerkraaiers,
ophefmakers en opiniepeilers,
die in shows aan het einde van de dag
komen zeggen
dat je ook níks meer mag,
tegenwoordig.
Vertegenwoordigd door mannen
in ‘de menselijke maat’-pakken,
die de meeste van ons nooit zullen passen.
Niet wit genoeg, niet man genoeg,
geaard, gezond of rijk genoeg,
nog niet volwassen
of stemgerechtigd.
Stem recht wat krom is,
stem weg wat de norm is
en kleur De Kamer
tot die op ons lijkt.
Want de maatschappij, dat was jij toch?
Dus als ik straks, al onderweg,
het paspoort opgesnord
en de kiespas in mijn hand,
als de toekomst van dit land,
over de stoep naar een buurthuis zweef,
om nog op de drempel van het stemlokaal,
(Oh, en stem lokaal als het even kan.)
te beslissen,
op wélke vrouw,
weet dan, dat ik kies voor jou.
Radioprogramma Hilversum Uit, zond het weekend vóór de Tweede Kamerrverkiezingen van 2021 uit vanuit Den Helder. Ze vroegen mij een gedicht te schrijven over stemmen.