Ik ben zo iemand die verliest.
Het spel,
de moed ook,
mensen waar ik niet zonder kan.
En dat moet ook,
want daar word je sterker van.
Op een dag kun je alles aan.
Maar nu jij verliest,
het lot je kiest
en afscheid
een stukje van je afsnijdt,
wil ik het voor je dragen.
Ik ben immers sterk genoeg.
Maar de treurnis is
dat juist gemis
een eigen zwaarte kent.
En de afwezigheid
in al haar massa,
alleen door jou te dragen is.
Je kan dit,
ik deed het immers ook.
En als je wacht,
wordt gemis vanzelf weer licht.
Het is niet de afname van gewicht,
je krijgt gewoon meer zwaartekracht.