Kansberekening

Waar wacht je op?
Op toestemming?
Op goedkeuring?
Op de toekomst. Proost.
Je bungelbeent op een muurtje,
met een pleister op je knie
(van de laatste keer)
en met gympen aan je voeten.
Dromen najagen
vraagt om goede schoenen
en een plan.
En dus wacht je.
Op je beurt.
Op je moment.
Op je muurtje
tot er deuren opengaan.
Of een raam misschien.
Je bent niet groot,
een kiertje is genoeg
en je zal het heus weer dichtdoen
als je klaar bent.
En ondertussen glimlach je
naar anderen voor diezelfde deur
en bijt je groene zuurtjes weg
tussen je knarsetanden,
als iemand ze zomaar binnenlaat.
Je troost je
met de gedachte dat je jong,
niet zo jong meer,
oud
maar veelbelovend bent.
Je moet gewoon geduld hebben.
En geluk.
Want als je nu opstaat
om wat te doen,
zal je net zien natuurlijk,
dat alle deuren opengaan
en jouw kans
(want zo zijn ze, kansen)
zich eindelijk voordoet.
Nee hoor, jij blijft zitten waar je zit,
je bungelbeent
en wacht.
Ga je ook niet op je bek.

Geef een reactie