Karin Ramaker stal mijn spotlight. Ze deed het niet expres, dat weet ik ook wel, maar toch. Ze blogde dat ze een boek wilde schrijven dat niemand ooit geschreven heeft…
Ja jeetje, dat wilde ik ook net zeggen.
Een boek schrijven is misschien wel het grootste gedeelde verlangen onder taalneuroten. En misschien ligt er in ons allemaal ook echt wel één goed verhaal te wachten dat de moeite waard is om verteld te worden. Maar de kans dat dat ook werkelijk geschreven wordt, uitgegeven én gelezen, dat is dan weer een ander verhaal.
Sinds anderhalf jaar schrijf ik voor de kost. Daarmee maak ik een diep gekoesterde wens waar. Karen Span gaf me een klein zetje dat van grote betekenis bleek en ik begon mijn eigen tekstbureau.
Soms mag ik echt een mooi verhaal vertellen. Over een jonge vrouw die leeft met de ziekte van Lyme of over een schrijfster die steeds maar levensverhalen op haar pad krijgt. Soms mag ik mensen aan het huilen maken met een persoonlijke column of blog. Het was een ‘recht-uit-mijn-hart’-je, zeg ik dan verontschuldigend, terwijl ik eigenlijk dankbaar ben voor hun ontroering. En af en toe verkoop ik mijn ziel aan de duivel en schrijf een webtekst of een folder voor een bedrijf. Helaas kan ik daar wel mijn vaste lasten uit halen, maar geen voldoening.
‘Ik wil zo graag mijn geld verdienen met schrijven’, appte ik aan een vriend. ‘Niet met verkopen, alleen met verhalen.’ Ik voelde me een meisje van 15.
- ‘Mag ik van jou in de categorie naïeve verlangens: Ik wil schrijfster worden?’
- ‘Heb ik niet. Maar heb jij dan voor mij in diezelfde categorie: Ik wil met Justin Bieber trouwen?’
Ik ben geen 15 meer. Ik ben 37 en ver voorbij jong en veelbelovend. En toch wil ik nog altijd schrijfster worden. De afgelopen anderhalf jaar wakkerde dat verlangen alleen maar aan. Want ik weet nu hoe fijn de dingen op hun plaats vallen als je er woorden aan geeft. Ik weet nu hoe het voelt om na schrijven en schrappen te zien dat het klopt. Ik weet wat het betekent om gelezen te worden en ik weet hoe hartverscheurend hartverwarmend het voelt als mensen geraakt zijn door je zinnen.
Er is wel een soort plan. Eerst moeten de commerciële klussen eruit. Journalistiek moet het wezen, weet ik nu. Daar ligt de magie. Daarna, detail hoor, moet ik er genoeg voor betaald krijgen. Want juist in de journalistiek geef ik mijn ziel en zaligheid voor een habbekrats. Grotere kranten, beter gelezen tijdschriften. En dan, als de jongste op de basisschool zit, begin ik in het diepste geheim aan mijn boek. (Alleen mijn man en mijn uitstekend betalende uitgever weten ervan.) Het wordt een ‘hardop-verhaal’. Zo één waarom je hardop moet lachen en hardop mag huilen en waaruit je hardop voor wilt lezen. Het wordt een verhaal dat zo eerlijk is dat het pijn doet en zo herkenbaar dat het verzacht. Het wordt een relaas over liefde, over dood, over ouderschap en over vrouw zijn en dat alles zo weergaloos beschreven dat Griet op de Beeck me zal vragen haar exemplaar te signeren.
Dus…
Karin Ramaker vroeg me mijn diepste verlangen te delen. Ik had kunnen zeggen dat ik een wereldreis wilde maken of een marathon wilde lopen. Alles om maar niet te zeggen wat zij al deed en alles om maar niet dat meisje van 15 te zijn. Maar toen las ik de laatste zin van haar opdracht: ‘Wensen die worden uitgesproken hebben de neiging in werking te treden.’ Ik heb nog even om me heen gekeken of er niemand over mijn schouder meelas. En toen begon ik te typen.