‘Ik kan ‘m niet vinden mevrouw.’ Dokter Ruder kijkt vertwijfeld van mij naar het scherm. ‘Ik wil dat u nu naar de röntgenafdeling gaat en een buikfoto laat maken. Daarna komt u direct weer naar mij.’
Een half uur later staren we samen naar een foto van mijn pelvis. Rechtsboven mijn bekken, waar ik ongeveer mijn blinde darm vermoed, zweeft een dingetje. Bijna doorschijnend en een beetje verbogen, maar toch onmiskenbaar mijn spiraaltje. Shit.
Daarna gaat het heel snel. Anesthesist, man bellen, oppas regelen… Want zoals de dokter het zegt: ‘Dat spiraal moet er zo snel mogelijk uit.’ Ik vind het eigenlijk wel enerverend allemaal. Ik pleeg wat vrolijke telefoontjes (‘Moet je horen wat ik nou weer heb!’) en ervaar het bijna als een avontuur. Dat ik morgen niet naar mijn werk hoef, helpt ook wel een beetje.
Als ik wakker word uit de narcose, voel ik me verschrikkelijk. Alles doet pijn en elke beweging maakt me misselijk.
Dan staat de dokter aan mijn bed. ‘Het spiraal is succesvol verwijderd.’ Mijn gedrogeerde brein blijkt in staat tot nieuwe associaties. Spiraal… Klote ding. Negatieve spiraal! Even begrijp ik precies waarom ik deze gebeurtenis zo gemakkelijk verwelkomd heb. En ik zeg: ‘Dank u wel dokter, dat u mij uit de spiraal hebt gehaald.’ Hij lacht vriendelijk naar me. Zie je wel, we begrijpen elkaar. Maar dan zegt hij: ‘Zeg nog maar even niks mevrouw Zomer. Vanmiddag bent u weer helemaal helder.’
Deze blog werd geschreven als opdracht voor de cursus Schrijven voor internet. De blog mocht niet meer dan 250 woorden beslaan. Dat is lastiger dan je zou denken.