Categorie: Moederschap

Je eerste kind is onderweg. Je hebt de verf voor de babykamer binnen, een bedje en een commode, je hebt je ingelezen over bevallen en borstvoeding, je kunt je eigen veters niet meer strikken door die enorm buik en je moet constant plassen. Kortom, je bent er klaar voor, laat die baby in Godsnaam komen! Maar niets, helemaal niets had je voor kunnen bereiden op de gebeurtenissen die zullen volgen. Ook dit artikel niet. Toch waag ik een poging een paar van de grote veranderingen te bespreken. Als je ze dan tegenkomt, weet je in elk geval: Het hoort er allemaal bij.

De bevalling

Of je nou begint met weeën of met een drijfnat bed, die bevalling blijft een verrassing. Je weet eigenlijk al je hele leven dat ie ooit een keer komt en de afgelopen maanden werd het een steeds reëler scenario. Maar wat het echt inhoudt, een kind op de wereld zetten?

Het wordt in elk geval een troep met al die lichaamsvloeistoffen. En er is geen plaats voor gêne. ‘Ik moet poepen’ piepte ik bij mijn eerste. Zo genant! De verloskundige keek me diep in de ogen en zei: ‘Zet je er overheen, nu. Je baby komt eraan!’ En dus deed ik het op een doekje ten overstaan van de verloskundige en de man die mij in een moment van lust en liefde in deze situatie had gebracht. Zou hij me ooit nog begeren? (Baby nummer twee zegt genoeg denk ik. ‘Ik zag mijn eerste zoon geboren worden mens! Wat kan mij een beetje viezigheid nou schelen?’ zou hij later tegen me zeggen.)

Dat het pijn gaat doen is ook zeker (serieus, er moet een baby door je vagina. Laten we niet gaan doen of puffen dat makkelijker maakt), maar je zult versteld staan van hoe sterk je bent. Én van de geluiden die je maakt! Want of je nou een schreeuwer blijkt of meer het ultrasone type bent, je maakt kennis met een nieuwe kant van jezelf.

Maar het is echt waar, als je kindje er is, ben je alles vergeten. Ineens is er dat mormeltje waarvan je later de foto’s ziet en denkt: ‘Oeh, ’t was eigenlijk net een alien!’, maar waarvoor je op dat moment een diepe herkenning voelt en tegelijkertijd een overweldigende verwondering om zoveel schoonheid. Hij is er! En je leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

De kraamweek

Met een beetje geluk heb je een fijne kraamverzorgster die je op gezette tijden naar bed stuurt en je wakker maakt met een fruitcocktail. Ze doet je wasjes en vertelt je alles wat je moet weten over badjes, kruikjes, bedjes en flesjes (verkleinwoorden worden vast onderdeel van je vocabulaire in deze periode, dat trekt weer bij.) Maar zelfs met een fijne kraamverzorgster, is de eerste week een totaal bizarre. Je hebt met je bevalling een soort marathon achter de rug, onderweg misschien wat vaginale blessures opgelopen, en in dat wiegje ligt plotseling een mensenkind dat vanaf nu volledig afhankelijk van je is. En had ik al gezegd dat je haar nog nooit zo slecht gezeten heeft als nu? Juist in die week komt iedereen die je kent bij je op visite! Dat is leuk en lief en iedereen is oprecht blij voor je. Als je het een beetje in goede banen kan leiden, kun je er zelf ook echt wel van genieten. Maar na een paar dagen van nachtelijke voedingen, hormonale schommelingen van de categorie Efteling en alle bijkomende emoties, kan het je op z’n zachtst gezegd even teveel worden allemaal. Te onderscheiden zijn ‘de wegtrekker’ (praten jullie maar verder, ik registreer niks meer), ‘de huiler’ (spreekt voor zich) en de ‘plotseling in hysterische labiliteit uitvallende binnenvetter’ (die lacht en kletst maar door en negeert alle signalen van haar lichaam en geest in de hoop dat de visite gauw weggaat). De typen kunnen zich ook binnen één persoon openbaren en soms zelfs kort na elkaar of min of meer tegelijktijdig. Om vervelende situaties te voorkomen kun je een codewoord afspreken met je kraamverzorgster. Zij bonjourt je visite eruit, terwijl jij je discreet terugtrekt voor een bescheiden meltdown.

Je lichaam

Wel eens een post-partum buik gezien? Ai… Kort na de bevalling mag je van het bed af om te douchen. Daar sta je dan, compleet in de war van al het heftigs dat net gebeurd is en van die enorme klap ‘liefde op het eerste gezicht’ die je net te verwerken kreeg. Je bent een beetje duizelig misschien en wat wiebelig en dan kijk je naar beneden. Je buik die je zo trots gedragen hebt en waarvan je je regelmatig afgevraagd hebt of ie het echt zou houden, is een leeggelopen zak met een enorme navel erin. Na het douchen krijg je een soort vierkante onderbroek aan met daarin het grootste stuk maandverband dat je ooit in je leven zult zien. Het zal oppervlakkig lijken, maar op dat moment denk je toch even aan de tijd die je nog hebt voordat je weer in bikini moet.

In de week die volgt (je weet wel, met al die visite) moet er het beste van zien te maken. Die buik wordt echt weer kleiner (borstvoeding geven helpt), maar ondertussen zwellen je borsten op tot ongekende proporties. (Er is een korte periode dat buik en borsten een soort natuurlijk evenwicht lijken te vormen, maar dat is helaas niet blijvend.) Afhankelijk van je normale cupmaat kan het best leuk zijn ook eens uit je bloes te knallen en het is in elk geval fascinerend om te zien waartoe een vrouwenlichaam in staat is. Maak er een foto van, want over een paar jaar geloof je nooit meer dat ze echt zo groot zijn geweest. Helaas kun je er niks anders mee dan je kind voeden, want ze doen al pijn als er alleen maar naar gewezen wordt.

Verder kun je te maken krijgen met haaruitval, verstopping, acné, aambeien, hechtingen, licht urineverlies, vet haar en transpiratiegeur. Ik bedoel maar te zeggen dat je inner-MILF nog ver te zoeken is. Weet in elk geval dat het allemaal weer goedkomt. Het meeste vanzelf en andere dingen in de sportschool.

En jij?

Goed, je bevalling heb je overleefd, die kraamweek gaat voorbij en je lichaam is op een dag gewoon weer dat van jou. Maar één verandering is permanent; Je bent moeder geworden. Dat maakt je daadwerkelijk een ander mens dan je negen maanden geleden was. Veel vrouwen gaan er (onbewust) van uit dat hun leven min of meer hetzelfde blijft en dat ze die baby erbij zullen doen. Maar al gauw voel je een verminderde drang tot uitgaan, denk je langer na over je volgende stap in je loopbaan, loop je bij de H&M eerst naar de kinderafdeling en kijk je net wat beter uit op de fiets. Er is iets veranderd, je leven draait niet meer om jou. Het kan vervreemdend zijn te merken dat je de dingen die je vroeger leuk vond, ineens niet meer zo ziet zitten. Of dat je literatuur, politiek, kunst (…. vul maar in) ineens een beetje moeilijkdoenerij vindt. Echt, ook dit komt weer goed, maar je moet jezelf wel opnieuw uitvinden. Waak ondertussen voor de grootste valkuil van deze fase: Het afknippen van je haar! Het duurt langer om het weer te laten groeien dan om je nieuwe zelf te worden. Ondertussen loop je met vijf kilo teveel en een praktisch kapsel achter de kinderwagen en huil je bij elke etalageruit inwendig: ‘Oh mij God, ik ben een moeke!’

Heb ik je laten schrikken? Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Het zijn gewoon de dingen die ik zelf graag had willen weten. Misschien was ik dan net iets minder overdonderd geweest.

Maar wat ik je zeker ook graag wil vertellen is dat dit alles uiteindelijk in het niet zal vallen bij de overweldigende, allesverzengende liefde, het plezier, de vrolijkheid, de schoonheid en de troost, de relativering en het geluk dat dit kleine mensje je zal brengen. Het is ‘the Love Supreme’ en de ultieme verbintenis tussen twee geliefden. Niks zal meer zijn als vroeger en dat is precies zoals het zijn moet.

Deze blog verscheen eerder in een persoonlijk tijdschrift dat een stel zeer creatieve vrouwen samenstelde voor hun gezamenlijke zwangere vriendin.